برای امید
قامتی لرزنده در بین درختان،و قدم‌هایی شمرده لابه‌لای سنگ‌های سرد.
اشك، دلتنگی، غریبی.
یادهای مانده در دل،
چهرة پنهان ز دیده،
عمق یك تنهایی مدفون...
قامتی چون سنگ در بین درختان
و قدم‌هایی كه می‌مانند از تكرار این تودیع.
تهران، بیستم بهمن 1375
۱ نظر:
حیف از امیدهای بباد رفته.
ارسال یک نظر