به سرعت
دور می‌شویم
از هم
به گاهی
که
اتوبوس
می‌ایستد.
دیر،
در ایستگاه،
یا زود،
چو لختی پیش
که
فشار دادم
این شستی را.
19 مرداد 1393
۱۳۹۳-۰۵-۱۹
۱۳۹۲-۱۰-۲۷
پیرها (Les Vieux) - سرودۀ ژاک برل
ثروتمند
هم که باشند، فقیرند، دیگر هیچ توهمی ندارند، و برای هر دو نفرشان، فقط یک قلب دارند
در
خانه‌هاشان، بوی آویشن می‌آید، بوی تمیزی، اسطخودوس، و کلام قدیمی
در
پاریس هم که زندگی کنیم، وقتی زیاد عمر کرده باشیم، همه‌مان در شهرستان زندگی می‌کنیم
آیا
چون زیاد خندیده‌اند است که وقتی از دیروز حرف می‌زنند، صداشان ترک می‌خورد؟
و یا چون
زیاد گریه کرده‌اند، هنوز اشک بر پلک دارند؟
و اگر
کمی می‌لرزند، آیا برای آن است که آونگ نقره‌ای را می‌بینند که دارد پیر می‌شود
که در
نشیمن خُرخُر می‌کند، که می‌گوید بله، که می‌گوید نه، که می‌گوید «منتظرتان هستم»
پیرها
دیگر خواب نمی‌بینند، کتاب‌هاشان خفته‌اند، پیانوهاشان بسته است
گربۀ
کوچولو مرده است، و موسکا[1]ی یکشنبه دیگر آنها را به آواز درنمی‌آورد
پیرها
تکان نمی‌خورند، حرکت‌هاشان بیش از اندازه چین‌خورده است، دنیاشان زیاد کوچک شده است
از
تخت تا پنجره، سپس از تخت تا صندلی، و بالاخره از تخت تا تخت
و اگر
هنوز هم گاه از خانه بیرون می‌روند، بازو در بازوی هم، با تمام چروک‌هاشان به بر
برای آن
است که تشییع مردی پیرتر از خود را، تشییع زنی زشت‌تر از خود را در آفتاب دنبال
کنند
و به قدر
یک هق‌هق، ساعتی فراموش کنند آونگ نقره‌ای را
که در
نشیمن خُرخُر می‌کند، که می‌گوید بله، که می‌گوید نه، که منتظر آنهاست
پیرها
نمی‌میرند، یک روز به خواب می‌روند و بیش از آنچه باید می‌خوابند
دست هم
را می‌گیرند و می‌هراسند که هم را از دست بدهند و با این حال، هم را از دست می‌دهند
و دیگری
می‌ماند، آن که بهتر یا آن که بدتر است، آن که ملایم‌تر یا سخت‌گیرتر است
فرق نمی‌کند،
آنی که می‌ماند، در دوزخ مانده است
شاید ببینیدش،
گاه می‌بیندش، که بارانی و اندوه‌ناک
از حال
می‌گذرد، با پوزش از این که هنوز دورتر نشده است
و پیش
چشمان‌تان، برای آخرین بار می‌گریزد از آونگ نقره‌ای
که در
نشیمن خُرخُر می‌کند، که می‌گوید بله، که می‌گوید نه، که می‌گوید «منتظرت هستم»
که در
نشیمن خُرخُر می‌کند، که می‌گوید بله، که می‌گوید نه، که منتظر ماست
سرودۀ ژاک
برِل (Jacques Brel)، شاعر،
خواننده و ترانه‌سرای بلژیکی، 1963
ترجمه، 27 دی 1392
Les Vieux
Les vieux ne parlent plus ou alors seulement parfois du bout des yeux
Même riches ils sont pauvres, ils n'ont plus d'illusions et n'ont qu'un
coeur pour deux
Chez eux ça sent le thym, le propre, la lavande et le verbe d'antan
Que l'on vive à Paris on vit tous en province quand on vit trop
longtemps
Est-ce d'avoir trop ri que leur voix se lézarde quand ils parlent d'hier
Et d'avoir trop pleuré que des larmes encore leur perlent les paupières
Et s'ils tremblent un peu est-ce de voir vieillir la pendule d'argent
Qui ronronne au salon, qui dit oui qui dit non, qui dit : je vous
attends
Les vieux ne rêvent plus, leurs livres s'ensommeillent, leurs pianos
sont fermés
Le petit chat est mort, le muscat du dimanche ne les fait plus chanter
Les vieux ne bougent plus leurs gestes ont trop de rides leur monde est
trop petit
Du lit à la fenêtre, puis du lit au fauteuil, et puis du lit au lit
Et s'ils sortent encore bras dessus bras dessous tout habillés de raide
C'est pour suivre au soleil l'enterrement d'un plus vieux, l'enterrement
d'une plus laide
Et le temps d'un sanglot, oublier toute une heure la pendule d'argent
Qui ronronne au salon, qui dit oui qui dit non, et puis qui les attend
Les vieux ne meurent pas ils s'endorment un jour et dorment trop
longtemps
Ils se tiennent la main, ils ont peur de se perdre et se perdent
pourtant
Et l'autre reste là, le meilleur ou le pire, le doux ou le sévère
Cela n'importe pas, celui des deux qui reste se retrouve en enfer
Vous le verrez peut-être, vous le verrez parfois en pluie et en chagrin
Traverser le présent en s'excusant déjà de n'être pas plus loin
Et fuir devant vous une dernière fois la pendule d'argent
Qui ronronne au salon, qui dit oui qui dit non, Qui leur dit : Je
t'attends
Qui ronronne au salon, qui dit oui qui dit non, et puis qui nous attend
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)